interview met the mariños
Unfortunately this page isn't available in English
Humor en muziek gaat volgens sommige niet samen. Mis! Wanneer je een show van surfrockers The Mariños hebt bezocht weet je wel beter. Uitleggen willen we niet, je moet er gewoon een keer bij zijn. Wel proberen we hier een stukje van het mysterie rond de band te ontrafelen.
Hoe gaat het met de The Mariños?
“Goed! We hebben een continue stroom aan optredens zonder dat we eraan hoeven te trekken, dat is prettig. Boekers weten ons goed te vinden, Facebook, Twitter en Youtube helpen daar erg bij. De kwaliteit van optredens is intussen bovendien op peil. In onze beginjaren stonden we nog wel eens voor drie man en een stierenzak te spelen, dat maken we nu zelden nog mee. De tien tot vijftien optredens die we gemiddeld zo per jaar doen zijn lekker. Daarom bestaan we waarschijnlijk nog na twaalf jaar, omdat we het leuk houden voor zowel onszelf als het publiek.”
We kunnen het gemist hebben, maar gaan The Mariños nog eens een plaatje releasen?
“Daar zijn onze ego’s waarschijnlijk niet groot genoeg voor. In het verleden hebben we diverse opnames gemaakt. Daarbij dachten we iedere keer: dit kunnen wij live veel vetter. De reacties na optredens gaan vaak over de energie, de uitstraling en de humor op het podium. Onze act draait naast de muziek vooral ook om de show en juist dat element is moeilijk vast te leggen op vinyl. Je moet doen waar je goed in bent en wij zijn echt een live-band. We laten de vette albumreleases liever over aan andere bands. Bovendien is er al zo veel moois gemaakt in de sixties. Surfin’ Bird van The Trashmen uit ’63, bijvoorbeeld. Die moet iedereen in de kast hebben staan.”
Intussen zijn jullie dertigers, hoe zit dat dan met de ambities van de band?
“Onze ambities? Wij hebben als band eerlijk gezegd geen grote plannen. Nooit echt gehad ook. Dat we gaandeweg werden gevraagd door clubs als Effenaar, 013 en Melkweg kwam voor ons compleet als een verrassing. Wij zijn gewoon een stel vrienden die graag hun tijd doorbrengen door samen muziek te maken, houden van verkleedpartijtjes en dat het liefst doen op een podium. Per bandlid zijn onze ambities groter. Zo speelt gitarist Mariño el segundo niet alleen bij ons, maar ook bij General Midnight, een rockband die onlangs hun debuut uitbracht en nu al mooie shows speelt. Verder speelt een deel van ons met het idee om naast The Mariños een garageband te starten. Bassist Benito heeft al verschillende nummers geschreven die klaar liggen om opgepakt te worden. Alleen de garage ontbreekt nog. Ach, we zien wel wat de toekomst brengt.”
Jullie spelen al best lang samen, zijn jullie elkaar nog niet stik beu?
“Dat zou je denken hè? Wonderbaarlijk genoeg blijft het goed gaan, ook na twaalf jaar. Het is zoals met elke relatie: je moet ruimte overhouden om je eigen ding te kunnen doen. Onze agenda is niet volledig volgebouwd met optredens. We houden het graag eenvoudig en het moet niet te druk worden. Toen we achttien waren was dat natuurlijk anders. Toen hadden we grote plannen met onze toenmalige bands. Dat heeft tot veel mooie optredens geleid, met name voor Mariño el segundo die jarenlang bij Van Katoen heeft gespeeld. Met The Mariños halen we juist veel voldoening uit spelen op kleinere tot middelgrote podia. Zoals onlangs in Bladel op Totaalfestival of op MOMfest, daar stonden we in januari nog. Daar komen we het beste tot ons recht. Hopelijk is het met The GO WILD! ook zo. Zolang we dat soort optredens kunnen doen, zien wij geen reden om uit elkaar te gaan.”
Het is niet voor iedereen duidelijk, maar de nummers die jullie spelen… komen die uit eigen koker? Of komen we nu aan een goed bewaard geheim?
“We combineren eigen werk met juweeltjes uit de rijke geschiedenis van surfmuziek. De verhouding tijdens shows was ooit 50/50, maar gaandeweg merkten we dat we bepaalde klassiekers écht niet konden overtreffen. De kwaliteit van shows is altijd het uitgangspunt geweest. Als een bestaande klassieker live beter werkt dan een eigen nummer, dan schrappen we dat eigen nummer. Zodoende is de verhouding verschoven en spelen we nu voor het merendeel klassiekers waar we vaak een eigen chilisaus overheen gooien.”
The Mariños maken surfrock, zitten er ook surfers in de groep?
“Alsof in metalbands altijd metaalbewerkers zitten. Bovendien surften The Beach Boys ook niet. Op Dennis Wilson na dan, maar die is uiteindelijk verdronken. Wij blijven liever veilig op het droge en surfen slechts met catchy melodieën. Op het water zouden we er super slecht in zijn.”
De kostuums die jullie dragen, komen die van H&M of worden deze gemaakt door één van jullie moeders?
“Deze zijn op maat gemaakt door de geweldige Loes Dellevoet van Studio Loose. Vakwerk, want ze hebben veel moeten doorstaan. Ze hebben nog nooit een stomerij gezien, maar blijven ondanks dat als nieuw. Ons best bewaarde geheim? De pakken stinken een uur in de wind. Het publiek is doorgaans nét ver genoeg van ons verwijderd om het te ruiken.”
Wie is volgens jullie de grootste surfrockheld?
“We kunnen moeilijk om Dick Dale heen. King of the Surf Guitar, trompettist, surfer (hij wel), dompteur, piloot, krijgskunstenaar en all round nice guy. En wist je dat hij tot twee keer toe kanker heeft verslagen? Wat een badass! Of zoals onze grootvader zou zeggen: de cojones! Qua gitaarspel wel graag een eervolle vermelding en diepe buiging voor Randy Holden van The Fender IV en ‘onze’ Andy Tielman.”
Is de band een dictatuur of een democratie?
“Een slecht georganiseerde democratie dan maar. Beetje het type democratie dat je tegenkomt bij biljartverenigingen. Of bij de in onze geboortestreek erg populaire siercactuskweekclubs.”
Jullie wortels liggen in Mexico, wat doen jullie hier?
“Hebben wij onze wortels in Mexico laten liggen? Dan zullen ze intussen niet meer goed zijn want we zijn al een tijdje in Nederland. Volgens de mythe al minstens twaalf jaar. Maar, je kunt de Mariño wel uit Mexico halen, je haalt nooit Mexico uit de Mariño. Of zoiets. De Mexicano wel, die komt er bij het vleesetende deel van the Mariños vaak snel uit. Maar we dwalen af. Wisten jullie trouwens dat Mariño el segundo en Arturo bij wijze van hobby snackconcepten bedenken?”
Binnenkort staat de band op The GO WILD!, wat was tot zover het beste festival waar jullie op de poster stonden?
“Totaalfestival Bladel! Afgelopen zomer mochten we daar voor de tweede keer acte de présence geven. De eerste keer werden we van het podium geblazen door een storm uit de hel. De stroom viel uit, de tent waaide bijna weg, maar het publiek bleef staan. En wat bleek? Het jaar erop stonden ze er nog! Dit soort festivals zijn ons op het lijf geschreven. Ongedwongen sfeer, perfecte organisatie en bezoekers met verstand van feest. Muy bien!”
Zijn we een vraag vergeten te stellen?
“Onze lievelingskleur is mosterd, ons lievelingsdrinken is bier, onze lievelingsplant is een cactus, ons lievelingsslotakkoord is a-mineur en dit was ons lievelingsinterview.”
Editie: DE POPEI maart 2015
Foto: Jan Slieker
Unfortunately our mini-pop magazine "DE POPEI" isn't available in English
DE POPEI is the monthly mini-pop magazine published by POPEI.
DE POPEI is printed double sided on A3 and folded to flyer size. It is distributed at more than 200 addresses throughout Eindhoven and the surrounding area in a circulation of 2500 pieces.
Go to the Dutch version