PlatenPraten met Diederik van den Brandt

platenpraten met diederik van den brandt

Met zijn bands Maria and The Bandit en Aidan & The Wild, en dan ook nog Aidan’s Songwriter Night in De Rozenknop heeft Diederik aan muziek de handen vol. Hij ademt muziek zeggen we dan. Wat voor muziek? Dat leren we als het goed is uit zijn platenkast…

Foto: Ranjit Singh - Seen Photography

Wat is je allereerste aanschaf?
“Stadium Arcadium - Red Hot Chili Peppers. Dit was de eerste plaat die écht van mij was, ik was 10 en ik had zelf bedacht dat ik Red Hot Chili Peppers te gek vond. En dat John Frusciante wel de beste gitarist van de wereld moest zijn. Stadium Arcadium bestaat uit 2 CD's, Mars & Jupiter, beide met 14 songs erop. Toen was ik dus in de illusie dat ieder album uit een kleine 30 songs bestond. Het was dus ook een grote teleurstelling toen bleek dat dat niet de standaard was.”

Was de platenkast van je ouders goed te doen?
“Als kind vond ik de muzieksmaak van mijn ouders meestal vreselijk. Op vakantie mocht iedereen om de beurt een CD uitkiezen. Dat was altijd smeken of mama niet een van mijn cd's wilde kiezen tijdens haar beurt. Dat deed ze natuurlijk niet. Achteraf gezien zaten er wel toffe dingen tussen hoor, zoals Pink Floyd, David Bowie, Rolling Stones. En mijn pa had ooit een Queen Greatest Hits cd voor ons gebrand, die werd wel grijs gedraaid. Maar tot mijn grote spijt zijn beide ouders geen fan van americana en country.”

Het beste album allertijden is…
“Every Kingdom - Ben Howard. Dat is natuurlijk een onmogelijk vraag. Maar voor mij persoonlijk is Every Kingdom toch wel een soort heilige graal geweest. Ik was 18, net afgewezen voor het Conservatorium, bezig met liedjes schrijven maar nog niet echt gevonden wat ik nou precies wilde maken. Ik was naar Pinkpop geweest, waar ik maar de helft van zijn show had gezien omdat ik helemaal vooraan bij Alt-J wilde staan. (Iets waarvoor ik me achteraf wel voor de kop kan slaan.) Achteraf ben ik toch nog maar wat meer naar dat album gaan luisteren en zo kroop de muziek onder mijn huid. Uiteindelijk ben ik mijn gitaar naar een open tuning gaan stemmen om zijn liedjes te leren, en dat was het moment waarop ik gevonden had wat ik wilde doen. Vanaf toen ben ik tientallen liedjes in die tuning gaan schrijven, iets wat enorm definiërend is geweest voor mijn sound als Aidan & the Wild. En een groot deel van mijn gitaarskills heb ik te danken aan het spelen van zijn songs. Het is dan ook niet gek dat hij absoluut mijn grootste held is.”

Bij welk nummer houd je het niet droog?
“Le Temps Passe - Baptiste W. Hamon. Zo'n twee jaar geleden ontmoette ik Baptiste op het Naked Song festival. Ik had zelf twee shows met mijn band gespeeld, dus we hadden eigenlijk de hele dag rondgerend met onze backline en niks van de andere artiesten kunnen zien. Ik had van tevoren de festival playlist gecheckt maar Baptiste eigenlijk snel doorgespoeld, omdat ik ‘Franse muziek niet tof vond’. Toen we eindelijk klaar waren was ik mijn band kwijt en stapte ik de Meneer Frits in om me toch maar te laten verrassen. Ik denk dat ik nog geen minuut stond te luisteren toen de muziek als een mokerslag binnen kwam. Ineens stond ik daar alleen in een afgeladen zaal, omringd door niks anders dan de passievolle zang van Baptiste, tevergeefs trachtend mijn ogen droog te houden. Momenten dat muziek zoiets met je doet zijn zeldzaam, dus wanneer dat gebeurt ben ik daar enorm dankbaar voor. Op zijn nieuwe plaat staat het nummer Le Temps Passe, wat denk ik toch wel een van de mooiste nummers is die ik in lange tijd heb gehoord. Geluksvogel dat ik ben heb ik de eer gekregen om het nummer met hem mee te mogen spelen op pedalsteel tijdens zijn show in Eindhoven. Het klinkt misschien gek om over een show te zeggen die je zelf speelt, maar toen we dat nummer als afsluiter deden kreeg ik toch weer een beetje vochtige ogen omdat ik het gewoon zó mooi vond.”

Wat is de beste Eindhovense plaat ooit?
”Carnival of Circumstance - Ad van Meurs. Eigenlijk ben ik vrij lang redelijk onbekend geweest met het werk van Ad. Ik ben dit album pas echt gaan luisteren toen we met Maria and the Bandit een nummer van hem op een tribute avond voor hem mochten spelen. Met name Ostend, een song over de liefde tussen Ad en Ankie, vind ik super mooi. Wanneer ik het hoor zie ik hen zo voor me.”

Op welke plaat kun je het best hard gaan? Oftewel, beste dansplaat is…
“Tenere Taqqim Tossam – Tinariwen. Om heel eerlijk te zijn ben ik niet zo'n danser. Als je me dan toch wil overhalen om wat van mijn bescheiden dansmoves te laten zien dan werkt deze plaat wel erg goed. Die mix tussen westerse en Afrikaanse invloeden is echt extreem groovy. Diezelfde mix zie je bijvoorbeeld ook in de laatste platen van Robert Plant waarin hij americana mixt met Afrikaanse instrumenten.”

Doe je aan ‘guilty pleasures’?
“Only The Lonely - Roy Orbison. The Big O is wel een beetje een guilty pleasure van me. Lekker zoetsappig, gelikte koortjes en dan Roy's gouden uithalen. Daar kan ik wel van genieten, ik heb er ook nog wel een paar vinyl platen van liggen. Maar eigenlijk zit de muziek natuurlijk wel gewoon echt goed in elkaar, dus ik weet niet in hoe verre dat dan echt een ‘guilty’ pleasure is.”

Wie maakte de gevaarlijkste plaat?
“Watch Her Die - John Smith. Vroeger had ik meteen Queens of the Stone Age gezegd, maar eerlijk gezegd luister ik tegenwoordig niet echt meer naar rock muziek. John Smith heeft de song Watch Her Die op zijn tweede album staan, een song over het vermoorden van je vrouw. De manier waarop het gedreven wordt door de banjo en halverwege een koor, handclaps en verscheidene andere instrumenten erbij komen wekt bij mij een soort primitieve emotie op en dat vind ik enorm intrigerend. Wat dan ook nog een leuke toevalligheid is, is dat John Smith een akoestische cover van QOTSA's No One Knows heeft opgenomen.”

Wat wordt er momenteel veel geluisterd?
“May Your Kindness Remain - Courtney Marie Andrews. Ongeveer een jaar geleden was ik samen met Katinka in Parijs en Baptiste nodigde ons uit om mee naar een show te gaan van een artiest die we nog niet kenden. De venue bleek een heus poppodium op de Seine te zijn, drijvend op het water, en binnen speelde Courtney Marie Andrews. Ook al was de zaal niet compleet gevuld, de show stond gigantisch goed, ze had net zo goed een stadion in de US kunnen uitverkopen en ik had het zo geloofd. Ook de plaat is gigantisch goed geproduceerd. Wanneer de hele band bijvoorbeeld bombastisch in komt vallen op 3:18 van de titeltrack smelt mijn hart altijd een beetje. Volgens mij luister ik een jaar later nog steeds wel een paar keer per week naar de plaat.”

Meest romantische nummer is…
“High Road - John Fulbright. Deze song schreef John Fulbright omdat mensen zijn ouders altijd ‘A pearl of a woman and a golden man’ noemden. Maar omdat hij vond dat zijn ouders maar een saai leven hadden maakte hij er een tragisch romantisch verhaal van over jonge liefde en het noodlot dat toeslaat. De zin ‘Living comes natural to many, love comes natural to few.’ vind ik onwijs mooi. Dat de song 7 1/2 minuut lang is, is niet zo gebruikelijk voor dit soort country songs, maar het is zó goed dat ik er eigenlijk pas na jaren achter kwam dat het zo lang was. Iedere keer dat ik het luister word ik helemaal meegesleept in het verhaal en de liefde, en iedere keer dat het punt komt waarop hij sterft raakt het me weer. Eigenlijk voelt de song een beetje als een film kijken.”

De allerbeste albumcover ooit is…
“The Eagles – Desperado. Het is niet de cover op zichzelf die tot deze keuze leidde, maar de manier waarop het gemaakt is. Het album Desperado is geheel in Wild West stijl gemaakt, dus om de coverfoto te schieten is de band naar een filmset gegaan en hebben de hele dag met losse flodders op elkaar geschoten om in de juiste sfeer te komen. Op de achterkant zie je nog een foto waarbij de band opgeknoopt op de grond ligt en de managers en technici hen als sheriffs overmeesterd hebben. Zoiets zou ik ook ooit wel graag willen doen. Maar dan met ridders.”

Tijdens het cruisen staat er natuurlijk muziek op, welke?
“Life in the Fastlane - The Eagles. Nu ontbreekt het bij mij momenteel nog aan zowel een auto als een rijbewijs, maar wanneer ik deze song hoor stel ik me altijd voor dat dát de absolute eerste plaat is die ik op ga zetten wanneer ik zelf kan gaan rijden.”

Door welke plaat ben je zelf muziek gaan maken?
“Californication - Red Hot Chili Peppers. Toen ik 9 of 10 was en net twee jaar bezig was met gitaarspelen zag ik Californication mét videoclip op MTV bij mijn oma (in de tijd dat MTV nog daadwerkelijk muziek liet zien). Ik was enorm onder de indruk en vond vooral het gitaarspel zó tof. Ik denk dat ik toen langzaamaan ben gaan bedenken dat ik de beste rock gitarist ooit wilde gaan worden, net zo goed als John Frusciante. Later heeft het eerste album van Mumford & Sons me toch een andere richting in getrokken en de wereld van folk laten verkennen. Ik denk dat dat wel de aanstichting voor het singer-songwriterschap in mij is geweest.”

Laatste ontdekking die je de lezer niet wil onthouden…
“Dat is zo'n moeilijke vraag, er zijn eigenlijk nog heel veel meer platen die ik graag zou willen aanraden. Maar als ik er dan één moet kiezen dan zou dat het debuutalbum In Too Deep van Desi Ducrot zijn. Vooral de titeltrack heeft me echt betoverd, dat is zo'n puur nummer!”